از پــرتـو جــمـال تـو نــور آفريـده انـد           وز صوت دلـنشين تـو صور آفريده اند

غم را بـراي هجر تو، بر بزم وصل تو          عشق و صفا و شادي و شور آفريـده اند

شــرمـنـده ام ز ديــدن رويت ولــي بـيا           آخـر تـو را بـراي ظـهــور آفــريـده اند

در كف كلاف جان بُوَد و هستم اميدوار          دانـم تـرا چــو رب غـفــور آفــريـده اند

هر جا که یادِ روی تو باشد بهشت ماست           از نـام تو شـراب طهـور آفــريــده انــد

خورشيد هم به گرمي و نوراني تو نيست          كـز ذره ای ز فيض تـو هــور آفريده اند

يك ذره از صلابت و صبرت گرفـته اند          تـا واژه ای چـو سنـگ صبـور آفريده اند

بـهـــر نـمــايـش تــقـــدّس تــو يــقـيــــن          مكــه، مــديـنـه، وادي طـور آفـريـده اند

تا آنـكه مردمان بـه كلامت شوند خـبــر          انجيل و مصحف و تورات، زبورآفريده اند

عمـری نشسـتـه سائل دلخـون به انتظار          کـو را بـرای  فیـض حضور آفريده اند